خلاصه داستان:

تیم ( دامهال گلیسون ) متوجه می‌شود که می‌تواند در زمان سفر کند و اتفاقاتی که برای دنیا و زندگی خودش رخ داده را تغییر دهد، اما تصمیم او برای سفر در زمان و تغییر زندگی اش به واسطه ی پیدا کردن یک دوست دختر به آن راحتی که فکر می کنید پیش نمی رود…

« درباره زمان» احتمالاً با سلیقه ی کسانی که واقعاً توجهی به منطق داستان ندارند، بیشتر جور در می آید. به نظر می رسد این فیلم برای آنهایی نوشته شده که میل دارند تناقضات درونی شخصیت را نادیده بگیرند و فقط با جریان همراه شوند. چهارچوب اصلی داستان درباره ی دوست دختر پیدا کردن یک جوان بی دست و پا و سر و سامان گرفتن برای زندگی کردن با این دوست دختر است (اصولی قابل اطمینان برای یک کمدی دراماتیک درجه متوسط). عجیب و طعن آمیز است که چاشنی ای که کورتیس به این ترکیب اضافه می کند نتیجه ای با خصوصیتی مضر و آزار دهنده دارد.

در کل، می توانم بفهمم چرا برخی ها ممکن است « درباره زمان» را “خوشایند” و “بدون زنندگی” ببینند. اما اگر کورتیس می خواست داستانی بنویسد که شامل سفر در زمان بشود، بایستی حداقل تلاش لازم را می کرد تا کاری انجام دهد که تناقض نداشته باشد و با عقل جور دربیاید، نه اینکه فقط همین طور که پیش می رفت داستان هایی را سرهم بندی کند. شاید بعضی بیننده ها اهمیتی ندهند، اما برای آنهایی که اهمیت می دهند، این فیلم به شدت نابخشودنی ست.

دلیلی برای دیدن فیلم:

 این فیلمی است که لذت‌های ژانر را با داستان‌سرایی مؤثر و از نظر موضوع قوی و اثرگذار با یکدیگر ترکیب می‌کند و علاوه بر این مخاطبانش را دعوت به عمل می‌کند. About Time (وقتشه) …درباره‌ی زمان است:

از ما می‌خواهد تا درمورد این فکر کنیم که همه‌مان چگونه از این منبع استفاده می‌کنیم و ساعت‌ها و دقیقه‌های تشکیل دهنده‌ی یک روز یا یک زندگی چگونه با اهداف و ارزش‌های ما همسو می‌شوند. فیلم About Time (درباره زمان) ادعا می‌کند که سادگی زندگی روزمره را باید غنیمت شمرد و این که از زمان باید برای خواندن، پا برهنه دویدن در ساحل و … استفاده کرد. برای این ادعا دلیلی قوی می‌آورد و خیلی سخت است که با نتیجه‌اش مخالفت کرد.